Ιστορικά, η αναζήτηση μεγάλων διάφανων επιφανειών στις προσόψεις ξεκινά από την αρχιτεκτονική των καταστημάτων, στις βιτρίνες των οποίων οι αρχιτέκτονες έκαναν τις πρώτες προσπάθειες για ελαχιστοποίηση των πλαισίων.
Από τη χρησιμοποίηση της τεχνολογίας των ψημένων κρυστάλλων μέχρι σήμερα υπήρξε βαθμιαία εξέλιξη και καθιέρωση των συστημάτων συγκράτησης των μέσω σημειακών εξαρτημάτων σε όλα τα μεγέθη κτιρίων: από το απλό κατάστημα της γειτονιάς μέχρι πολυώροφα κτίρια ειδικών χρήσεων.
Σήμερα, δύο στοιχεία συνέβαλαν στην τελειοποίηση και τελικά στην επίτευξη της τέλειας διαφάνειας της πρόσοψης των κτιρίων:
Το Σύστημα Σημειακής Στήριξης, η τελειοποίηση κατά κάποιον τρόπο των παραπάνω αναφερθέντων εξαρτημάτων με επιπλέον χαρακτηριστικό τη δυνατότητα ανάρτησης από αυτά και
Η Μελέτη και Ενδυνάμωση της Αντοχής των υαλοπινάκων μετά από επεξεργασία και συγκόλληση σε πολλαπλές στρώσεις με παρεμβολές μεμβρανών
Το Σύστημα Σημειακής Στήριξης, ή πιο εκλαϊκευμένα το σύστημα spider (=αράχνη) πρωτο-χρησιμοποιήθηκε στα γραφεία farmborough από τους Ove Arup Associates και τον Norman Foster στο εργοστάσιο της Renault στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τα έργα όμως που καθιέρωσαν την χρησιμοποίηση των συστημάτων αυτών ήταν τα μεγάλα έργα στο Παρίσι από το 1985 και μετά. Πιο συγκεκριμένα, ο μηχανικός Peter Rice, μέλος και αυτός της Ove Arup Associates, ολοκλήρωσε την επεξεργασία του συστήματος στην κάθε του λεπτομέρεια για τις όψεις του κτιρίου των επιστημών στο πάρκο La Villete (1986-87) και κατόπιν για την Ανάποδη Πυραμίδα της Αυλής του Μουσείου του Λούβρου (1993), η οποία ήταν και το τελευταίο του έργο.
Υπάρχουν σήμερα πολλοί κατασκευαστές που προτείνουν τέτοια συστήματα στήριξης υαλοπινάκων. Γενικά η πολυμορφία αυτών των εξαρτημάτων εξυπηρετεί 1ο τις απαιτήσεις της γεωμετρίας της επιφάνειας, ανοιγμάτων ή σύνδεσης με άλλα δομικά στοιχεία, 2ο τις απαιτήσεις στήριξης, αντοχής σε κάθε είδους πιέσεις (άνεμος, κρούση, σεισμός, κλπ.) και 3ο της απαιτήσεις συστολής-διαστολής (θερμοκρασιακές μεταβολές) με ειδικούς συνδέσμους, εντατήρες, κλπ. και το πιο σοβαρό επίτευγμα, η μεταβίβαση του βάρους από το ένα άκρο τους στο άλλο, ή από τα τέσσερα άκρα τους σε άλλον φορέα χωρίς την παραμόρφωση της γεωμετρίας τους.
Το πρώτο μικρό αριστούργημα.
Κλείνοντας τη γρήγορη παρουσίαση πάνω στο νέο αυτό σύστημα ανάρτησης όψεων, θα παρουσιάζουμε το πρώτο μικρό αριστούργημα αυτής της τεχνολογίας, ως φόρο τιμής σε αυτόν που για πολλούς θεωρείται ο εφευρέτης του συστήματος, τον Peter Rice.
Μετά από μία μικρή συνεργασία που είχαν κατά το στάδιο της Μελέτης Εφαρμογής της Μεγάλης Πυραμίδας του Λούβρου, ο αρχιτέκτονας Ioeh Ming Pei ζήτησε από τον Peter Rice να τον βοηθήσει στην κατασκευή μίας δεύτερης πυραμίδας, αυτή τη φορά όμως ανάποδη, ως ένας μεγάλος πολυέλαιος, εικαστικό έργο εισαγωγής φυσικού φωτός στην υπόγεια εμπορική στοά.
Η φέρουσα δομή αποτελείται αποκλειστικά από συρματόσχοινα υπό τάση φορτισμένα αποκλειστικά από το βάρος του γυαλιού. Κάθε όψη της πυραμίδας (κάθε έδρα της) είναι και ένα υαλοπέτασμα που συγκρατείται μέσω της άνω ακμής του από την περιμετρική δοκό από οπλισμένο σκυρόδεμα. Τα υαλοπετάσματα υπό κλίση συγκρατούνται από μια σειρά δευτερευόντων καλωδίων τα οποία και καταλήγουν στα στοιχεία σημειακής στήριξης των ρομβοειδών υαλοπινάκων. Έχει προβλεφθεί η μεταφορά του βάρους των υαλοπινάκων που βρίσκονται χαμηλότερα από τους υπερκείμενους μέχρι της τελικής μεταφοράς του βάρους στην περιμετρική δοκό. Τα συρματόσχοινα και όλα τα μεταλλικά μέρη χρησιμεύουν μόνο στην εξασφάλιση της γεωμετρίας της μορφής. Έχει επίσης υπολογιστεί ότι σε περίπτωση θραύσης ενός υαλοπίνακα σε οποιαδήποτε θέση, οι περιμετρικοί αυτού έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν το βάρος που αυτός μετέφερε.
Η οροφή της ανάποδης πυραμίδας είναι και αυτή μία πεπλατυσμένη πυραμίδα με πολύ ελαφρές κλίσεις για την ολίσθηση των όμβριων. Αν και απαγορεύεται η πρόσβαση, έχει υπολογιστεί η αντοχή της στο βάρος ανθρώπου που κινείται για λόγους ασφαλείας. Οι αρμοί μεταξύ των υαλοπινάκων στεγανώνονται με ειδικά ελαστικά παρεμβύσματα.
